Pembe Toka!

Harran'daki çocukların elinde satmak üzere kendilerinin yaptıkları adını şimdi hatırlamadığım (ki araştıracağım) süs eşyaları vardı. Hatun'un elinde ufaklarından bir süs eşyasını görebilirsiniz mesela. Fotoğraf'taki Zeynep bir baktım ki koluma takıvermiş bu süsü. Yanımda tek kuruş inanın yok. Olsa bile vermememiz söylendi hadi o mühim değil de çocuğa ne demeli şimdi.

" Canım ben almayım bunu, çok sağol"

"Yok olmaz abla, benden hatıra sana"

"Ama olmaz ki şimdi o kadar uğraşmışsın"

Yandan yaklaşan bir kız;

"Tokan var mı abla"

"Ahhhaaaaa!" dedim.

"Zeynep o zaman sen de bunu al, bu da sana benden hatıra" diyerek çantamın diplerinden bulduğum bir pembe tokayı verdim kendisine.

Verdim vermesine de turdakiler sanki bana pis pis bakıyor. Bir rahatsız hissettim ki kendimi sormayın gitsin. Şimdi anlatamam da yahu toka verdim, para değil.

Ben de bir ara Zeynep yokken Havva'ya Zeynep'in verdiği süs eşyasını vererek;

" Havva sen bunu şimdi al, çaktırmadan Zeynep'e verirsin, sakın benden aldığını söyleme, kocaman birşey bu, taşıyamam bozulur"

Hayatımın en zor dakikaları idi. Sağlıklı düşünemeyecek kadar panik oldum ve hassas noktaları inciteceğim diye çok korktum ama en sonunda vicdanım rahat bir şekilde hallettim bu işi.

Ancak diğerleri bizlerin peşini bıraktı mı sanıyorsunuz. Oramıza buramıza kolye filan takıp bizi zor durumda bıraktılar ve hiç sanmam ki bunu para için yapıyorlardı, çoğu "benden hatıra olsun" derken çok ciddi idi. Ve yanıma "tokan var mı abla?" diye gelen kızlara Havva ne yaptı biliyor musunuz?

İnanın ne dediğini anlamadım ama onlara kızdığı, uzaklaştırmak istediği çok açıktı. Arapça bir şeyler söylüyordu sinirli sinirli, arada bir de eli ile iterek. İşte terbiye...

BU arada Arapça dedim de ( gerçi ayrıntılarına gireceğim ama ) Cumali Aşireti Türkçe ve Arapça konuşuyorlarmış, zamanında Irak'tan gelmişler buraya.

Vay be!